Het mag stilaan voor iedereen duidelijk zijn: ten huize Dhoore moet iets in het leidingwater hebben gezeten, dat maakt dat de broers letterlijk overal en altijd de dingen in muziek kunnen omzetten. Deze keer zijn Hartwin en Ward aan de beurt. Onder hun relatief nieuwe nom de plume “Siger” vuren ze tien tracks op ons af: “Meiwals” en “De Vier Gasten” zijn traditioneel een Vlaams, de overige acht zijn nieuw geschreven en al even Vlaams.

Een “trip down memory lane”, zo kun je deze plaat zonder al te veel risico op banbliksems omschrijven: “Siger” was de naam van één van de landheren en het Rodeland mag dan misschien iets minder bekend zijn dan het Land van Waas of dat van Herve, het bestaat wel echt en het is nog verdraaid mooi ook. We hebben het over de regio waar fraaie dorpen als Gavere, Melle, Merelbeke, Oosterzele, Bottelare, Gontrode en Landskouter te vinden zijn en waar het heel fijn toeven is, zelfs wanneer het weer niet helemaal mee wil.

In die regio blijken de broers opgegroeid te zijn en kennelijk hebben de natuur, de streekproducten, de kermissen, de dorpspleinen…voldoende indruk op de broers gemaakt: ze hangen er dus een hele plaat aan op en noemen de nieuwe composities naar herkenningspunten of -momenten, die voor hen belangrijk (geweest) zijn. Zo kun je mee op de fiets langs “De trambaan”, in Sint-Lievens-Houtem en omgeving. Of je kunt in datzelfde dorp de paardenkeuring bijwonen, die bij de jaarmarkt van de dorpskermis hoort en een Balegemse jenever drinken, waarmee je dan in Oosterzele aanbelandt.

Waar het nummer “Meander” naar verwijst, laat zich raden en mits enig zoekwerk kom je ook te weten dat de regio tot in de jaren ’50 van vorige eeuw een aantal steenbakkerijen telde. Dat “Flamsk Fika”, naar analogie met de Zweedse tegenhanger, naar de gezelligheid en de convivialiteit van de regio, is ook niet te moeilijk om te achterhalen, maar waar de “Barbaren” moeten gesitueerd worden, is mij tot op vandaag niet helemaal duidelijk.

Hoe dan ook: dit neemt allemaal niet weg dat de plaat de voorbije weken zonder discussie de meest gedraaide is, die je in de villa H. kan winden. Daar zijn goeie redenen voor: dit is namelijk een oer-Vlaamse plaat van vandaag: de wereld van buiten Vlaanderen wordt er binnengelaten, maar het Leven in dat Vlaanderen wordt met de (klank)kleuren van bij ons geschilderd. Hartwin op accordeon en Ward op snaren en toetsen slagen er iin bijzonder mooie landschappen voor ons uit te tekenen en wat ik eigenlijk minstens even leuk vind is dat ik dankzij deze plaat en haar schitterende hoesfoto het oeuvre van fotograaf Walter De Mulder herontdekt heb. Ik heb al een eeuwigheid ’s mans “Land en Gezicht in Vlaanderen” in de kast staan, maar -zo gaat dat- er ook al bijna een eeuwigheid niet meer in gebladerd. Nu dus weer wel en ik mocht ondervinden dat de muziek van deze CD en de foto’s uit dat heerlijke boek, perfect bij elkaar passen. Dubbel-op, dus, waarvoor hulde aan de Heren Dhoore !

(Dani Heyvaert)